4

Hej jestem Kornelia. Mam 15 lat. Boję się swojej wyobraźni. Boję się siebie i tego kim jestem.
Hej mam na imię Adam. Też mam 15 lat.  Boję się spać w nocy, nie chcę by znów stało się coś złego.
Siema mówią na mnie Dawid. Nienawidzę swojego imienia. Właśnie skończyłem 15 lat. Udaję takiego luzala i twardziela a w rzeczywistości boję się każdego nowego dnia.
Cześć to ten jestem Amela. No ja też mam 15 lat. Nie chcę patrzeć się ludzią w oczy boję się że  znów tak samo zranią.
Tak właśnie zaczęła się nasza znajomość. Czwórka ludzi z obawami przed każdym nowym krokiem i przed każdą kolejną myślą.

Mała czy duża bez różnicy/6

-Masaż serca szybko-usłyszałam głosy lekarza w kartce. Nie wiem jak to możliwe co przez chwilę słyszałam wszystkich. Zdarzało się to co parę minut.
Straciłam poczucie czasu. Nie ocknełam się, nie wiem czy byli przy mnie najbliżsi, może przyjechała babia i ciocia. Ale jednego byłam pewna że jest tu ona, ta która pamiętam tak ślicznie ubraną w święta kilka lat temu. Mama.
-Szybko weźcie ją salę operacyjną, wzięła mocną dawkę środków  nasennych-mówiła miłym lecz stanowczym głosem lekarka-podciete żyły dziewczyna mocno się wykrwawiła + duża ilość alkoholu. 
Znów wszystko ucichło.
Jedyne czego się dowiedziałam to to, że moje życie wisi na włosku... cały czas słyszałam w głowie słowa pani doktor: "podcięte żyły... mocna dawka środków nasennych... duża ilość alkoholu". Trudno mi powiedzieć czy się boję. Trudno stwierdzić czy chciałam tego. Dlaczego właściwie to zrobiłam? Czy moja ukochana mama, która kazała mi cieszyć się każdą chwilą i sama to robiła była by ze mnie dumna? Pewnie ją zawiodłam przez to co zrobiłam.
I nagle kolejne słowa, kolejne ciężkie słowa, których nie powinnam słyszeć.
-Szybko, szybko puls jej spada musimy ją ratować...
Nie wiem co działo się na sali, nie usłyszałam co było dalej.
Zobaczyłam jasne światło które rozbłysneło pod moimi powiekami. Myślałam że nie żyje, jednak okazało się że jestem w moim małym miszkanku, tym z dzieciństwa.
Byłam ubrana w śliczną czerwoną sukienkę (tą o której zawsze marzyłam). Włosy związane były w pięknego warkocza takiego jakiego mama mi robiła. Usiadłam na ślicznie poscielonym łóżku. Na rekach dalej byly zakrwawione rany. Nagle w drzwiach ni stąd ni zowąd pojawiła się mama. Zaczęłam płakać podbiegłam do niej i przytuliłam. W tamtej chwili brakowało mi jej tak bardzo jak bardzo blisko mnie była.
-Czy, czy ja -zaczęłam-czy ja nie żyje?
-Nie odpowiem ci na to pytanie żadna odpowiedź nie jest dobra.
-Nic nie rozumiem...
Opuściłam  głowę
-Posłuchaj mnie teraz uważnie-pokiwałam głową-teraz to tylko od Ciebie zależy czy żyjesz czy nie, to ty jesteś panem swojego losu
-Co mam zrobić mamo?
- Jezu jesteś taka dorosła i taka mądra, tak się zmienilaś przez te lata, tak wypiękniałaś... -mówiąc to zaczęła plakac-skarbie jesteś silną, mądra i odważną młodą kobietą mało kto wytrzymał by taką presję psychiczną w tak młodym wieku-wzięła moje ręce i spojrzała na rany- Pamiętaj o tym!!!
-Mamo jeżeli teraz odejdę obiecasz że zawsze będziesz przy mnie?
-Zawsze byłam, jestem i będę-po tych słowach pocałowała mnie w czoło a wychodząc rzekła-jestem dumna że podjęłaś taką decyzję, nawet nie wiesz jaka jestem dumna że to ty jesteś moją córką.
Nagle wszystko zaczęło znikać poczułam jakbym spadała.
-Jest mamy ją-usłyszałam znajomy głos.
Nie wiem ile może 20 minut jeszcze tam byłam.
Po wyjściu z sali (jeszcze z kroplówką przy sobie i na wózku, ponieważ byłam za słaba by chodzić samodzielnie) zauważyłam tatę, Żanetę i Anastazje. Mała zasnęła U taty na kolanach (on też przysypiał), a Żaneta przy stoliku siedzia trzymając w rękach gorąca kawę przed chwilą wyjęta z maszyny, która była jedyną rzeczą jaka trzymała ją na nogach w oczekiwaniu na moje wybudzenie.
Kiedy mnie zobaczyła podbiegła do mnie rzuciła się na kolana i przytuliła mnie, po chwili podbiegł tata z Nastką i zrobili to samo.
Spędziłam w szpitalu tydzień. Obecnie chodzę na terapię i muszę przyznać pomaga mi to. Mimo tego bardziej pomagają słowa mamy. Jestem silna teraz nie tylko dla siebie lecz muszę też i dla niej.

KONIEC

Mała czy duża bez różnicy/5

Rozmawiałam z szefową. Miałam wziąść zmianę w wigilię i Boże Narodzenie. Kiedy powiedziałam o tym tacie wpadł w szał, nie spodziewałam się tego po nim zawsze był spokojny. Po chwili jednak wybiegł z domu, po drodze łapiąc kluczyki od samochodu i kurtkę.
-Żaneta co on robi -rzekłam idąc za tatą.
-Nie mam pojęcia -usłyszałam delikatny głos idący przede mną.
Niestety nie zdążyłyśmy, odjechał.
Przez półtorej godziny krążyłyśmy po kuchni, czekając na niego i zastanawiając się co wymyślił, gdzie pojechał i dlaczego tak długo. Nagle wrócił. Nigdy nie spodziewałabym się że zrobi rzecz tak straszą (dla mnie).
-Tato co się stało? Gdzie byłeś?
-Moje kochane mam dla was dobre, a wręcz wspaniałe wieści -oznajmił z wielkim uśmiechem
-Co?!?! -długo na odpowiedź nie czekałam
-Róża z nami spędzasz wigilię
-Co?!?!
-Rozmawiałem z twoim pracodawcą i ...-nie dałam mu skończyć
-Jak mogłeś, nie zwierzę, dlaczego to zrobiłeś do jasnej cholery czy ty w ogóle o mnie myślisz, czy wszystko zawsze musi być po twojemu!!!!!!!!!! -koniec wybiegłam z kuchni zamknęłam się w pokoju z dołu słyszałam ich kłótnię.
-Gratuluję świetny z cb ojciec -powiedziała z Żaneta
-O co wam chodzi?
-O mój Boże czy ty naprawdę jesteś taki tępy czy co bo najwidoczniej nic do cb nie dociera.
-Możesz powiedzieć o co chodzi.
-O TO ŻE ONA NIENAWIDZI ŚWIĄT!!!
-Jak to ale przecież...
-A ty byś się cieszył gdyby w święta ktoś umarł i to jedyna osoba która była ci bliska, ona nikogo więcej nie miała poza mamą była sama, ty ją zostawiłeś!!!!
Tata za nie mówił słyszałam że usiadł, nie wiem dokładnie  co działo się potem. Jednak po chwili usłyszałam że Żaneta nie pozwoliła mu do mnie iść powiedziała że "na pewno chcę być sama" i miała rację. Po chwili przemknęłam do łazienki i w sadziłam do kieszeni od bluzy malutkie białe pudełeczko. Następnie przemknęłam do sypialni taty i Żanety. Stamtąd wzięłam jakieś czerwone wino chyba Cin Cin ale nie pamiętam. Na biurku w ich pokoju leżał srebrny mały przedmiot, ostry jak nie wiem co, dla wielu osób był lekiem na zło i na rozczarowania. Działał w dość nie codzienny sposób, nie trzeba było go połykać ani nic w tym rodzaju, nie stosowano go również jako krem. Wzięłam go i również zachowałam.
Zamknęłam pokój na klucz. Wyjęłam tę dwie rzeczy z kieszeni położyłam prze sobą, otworzyłam wino. Zaczęłam pić.
Zdjęłam bluzę, wzięłam do ręki żyletkę i zaczęłam rysować trochę po nadgarstki a trochę po nodze zapijając wszystko winem. Podniosłam z ziemi białe pudełeczko i wysypałam z niego z jakieś 15 bądź 20 tabletek połknełam znów popijając winem.
Nagle usłyszałam jak Anastazja wróciła do domu i wbiegała po schodach. Dziewczynka zaczęła walić w moje drzwi ale jej głos stale ucichał. To dlatego że byłam w pół przytomna. Nagle do mojego pokoju wyparował tata z Żanetą. Na podłodze było dużo krwi a w niej leżała pusta butelka z winem. Nastka i Żaneta przeraziły się na ten widok. Tata zaczął krzyczeć żeby zadzwoniły po karetkę. Kiedy kończył to mówić zasnełam nie wiem co działo się potem...

Mała czy duża bez różnicy/4

• Rozdział 4

Po skończeniu 16 lat postanowiłam, a właściwie wymyśliłam że w święta pójdę do pracy, żeby nie myśleć o tym co stało się 5 lat temu. Jak postanowiłam tak też zrobiłam, bo skoro mam 16 lat już legalnie mogę pracować. Teraz tylko trzeba było ją zanieść.

Miałam z tym mały problem ale pomogła mi Żaneta (żona taty). Oczywiście rzecz jasna nie zdradziłam jej całego planu, powiedziałam tylko że chcę powoli sama o siebie zadbać. Uznała że to świetny pomysł. 

Udało mi się znaleść pracę w całodobowej restauracji. Nie był to szczyt moich marzeń, jednak zrobiła bym wszystko co w mojej mocy by zapomnieć i nie czuć tego bólu. Po utracie mamy nie wyobrażam do końca. Oczywiście nie dałam tego po sobie poznać chciałam być twarda dla niej, dla nas.  Śmiałam się w dzień, jednak w nocy i na cmentarzu można było dopiero zobaczyć kim tak naprawdę jestem.

Ten kto tego nie przeżył nie zrozumie. A w moim otoczeniu wszyscy są zajebiście szczęśliwi, wszyscy oczywiście poza mną.

Mała czy duża bez różnicy/3

• Rozdział 3

Zamieszkałam z tatą. Jego żona była przemiłą osobą, lecz nigdy nie powiedziałam do niej mamo. Była dosyć ładną  kobietą, miała blond włosy i ok. 175 cm.  Z ich córką też dogadywałam się całkiem nieźle. Ta trzy lata młodsza dziewczynka miała na imię Anastazja. Co roku w wigilię jeździliśmy na grób mamy, nie cierpiałam wtedy świętować (miałam żałobę, to chyba nic dziwnego). Tata mnie nie rozumiał, z resztą nie dziwię mu się miał prawo, ale denerwowało mnie to że za wszelką cenę próbował we mnie wzbudzić zamiłowanie do święta w którym zginęła moja matka. Jednak najlepsze w tej sytuacji jest to, że ani moja babcia, ani moja ciocia od pogrzebu, na którym były tyko chwilę, się mną nie zainteresowały po prostu miały mnie za przeproszeniem w dupie.
A jak było w szkole? Szczerze to ni jak, wręcz fatalnie niby miałam przyjaciół ale nie byli prawdziwi. Zamknęłam się w sobie i nie chciałam z nikim rozmawiać. Mój dzień wygłądał następująco:
1. wstanie (robiłam to nie chętnie)-6:27
2. ubranie się poranna toaleta-6:32
3. śniadanie-6:55
4. czytanie (zawsze rano)-6:58
5. wyjście do szkoły-7:30
6. nudzenie się w szkole-7:45-15:00
7. obiad -5:15
8.odrabianie lekcji-15:30
9. leżenie i czytanie bądź od czasu do czasu oglądanie tv-16:00
10. kolacja (której nie jadam)-18:00
11.leżenie i słuchanie muzyki-18:15
12. spanie-22:30
I tak dzień w dzień bez końca

Mała czy duża bez różnicy/2

• Rozdział 2

Od pięciu lat nie jeździłyśmy do babci, święta spędzałyśmy razem to były najpiękniejsze lata w moim życiu. O moich 13 świętach zacznę opowiadać już od września,  bo właśnie 1 września po powrocie ze szkoły zobaczyłam swojego ojca. PIERWSZY RAZ OD 11 LAT!!!!!!!!!!!! Byłam w wielkim szoku. Był to wysoki mężczyzna o czarnych postawionych włosach, ubrany w biały T-shirta i dżinsy. Wydawał się bardzo miły i taki był. Spędziłam z nim cały dzień i nie żałuje, w końcu mam tatę. Spędzałam z nim dużo czasu, szkoda tylko że wtedy nie wiedziałam dlaczego.
Mama była strasznie dziwna tak jak by próbowała się ode minie odsunąć, coraz rzadziej się uśmiechała. Bałam się o nią, nic mi nie mówiła.
Już całkiem przestałam ją rozumieć na święta pojechałyśmy do tej starszej kobiety która jest jej "matką"! W sumie była ona nietypowo miła, nie było tak źle jak myślałam, do czasu. Bardzo podobał mi się ten wieczór, ale niestety mama wpadła w poślizg... 

***

Trafiłyśmy do szpitala. nie było ze mną aż tak źle kiedy się obudziłam nad moim łóżkiem stał tata nie było nikogo więcej. Czułam się dosyć dobrze, miałam złamaną rękę i rozwalony łuk brwiowy. Gdy chciałam otworzyć oczy do sali wszedł lekarz.
-Śpi?- zapytał lekarz
-Tak, cały czas. Proszę mi powiedzieć co z Hanną?- spytał ściszonym głosem tata, i podszedł z doktorem do okna. Pewnie żebym nie usłyszała
-Nie za dobrze, będzie trzeba przeprowadzić operację.
-Zdaje sobie sprawę 
-Czy pan wie że pańska była żona, ma raka i w dodatku to 4 stadium?-jak by ktoś nie wiedział o co chodzi to znaczy że jest to w bardzo poważnym stopniu
-Tak właśnie dlatego tu jestem, wiem że moja córka będzie mnie potrzebować-powiedział ze łzami w oczach
-Ja muszę iść, operacja odbędzie się z godzinę, Jeśli córka się obudzi proszę zawołać pielęgniarkę żeby ją zbadała-rzekł wychodząc z sali.
-Ona umrze? -spytałam prosto z mostu
-Nie wiem kochanie, nie mam zielonego pojęcia-powiedział gładząc mnie po głowie. Po chwili milczenia zapytał-Słyszałaś całą rozmowę, prawda?
-Tak- rozpłakałam się.
On chwycił mnie mocno i przytulił, po chwili rzekł:
-Nie bój się jestem tu i nigdy już cię nie zostawię, a twoja mama przeżyje
-Tato...- nie dałam rady nic więcej powiedzieć czułam się zmęczona.
Leżałam i wpatrywałam się w sufit przez 3 godziny, zastanawiałam się jak to mi bez niej będzie, co ze mną będzie, czy będę mogła być z moim ojcem i jego rodziną (bardzo lubiłam jego żonę i moją malutką siostrzyczkę), czy będę musiała zamieszkać z babcią czego strasznie nie chciałam. Czułam się nie za dobrze wiec zasnęłam na chwilkę. gdy się obudziłam (było to koło 12:00) wstałam z łóżka było już znacznie lepiej, postanowiłam się przejść. przeszłam koło kilku pielęgniarek i słyszałam tylko:
-...Przykro mi maleńka... Będzie dobrze... Współczuję... Wiem co czujesz kochana... 
Słysząc to byłam taka rozkojarzona, nic nie rozumiałam (przecież dopiero się obudziłam). Po chwili dotarło do mnie że... że... ona... ona... jej już tu nie ma, nie ma, straciłam ją, nie ma jej tu, nigdy już jej nie zobaczę, nie ma jej. NIE MA!!!!! STRACIŁAM JĄ!!!!! JUŻ MI NIGDY NIE POMOŻE !!!!! Jedyne co chciałam zrobić w tamtej chwili to się do niej przytulić nie rozumiałam dlaczego to przytrafiło się właśnie nam, dlaczego ja, dlaczego ona. Byłam taka przybita rozpłakałam się straciłam siłę, upadłam, położyłam się na ziemi, nie chciałam w to wierzyć.

Mała czy duża bez różnicy/1

Hej, mam na imię Róża. W tym roku kończę 19 lat.  ... Całe moje życie się zmieniło, już nic nie jest ani nie będzie takie same…

OTO MOJA HISTORIA: 

• Rozdział 1

Kiedyś mieszkałyśmy z mamą w malutkim mieszkanku, w którym był malutki pokoik, kuchnia połączona z salonem i mała łazieneczka, właściwie kiedy byłam bardzo mała to dom wydawał się wielki. Ten mały pokój był mój, mimo że był mały był fajny i urządzony tak jak sobie wymarzyłam. Miał on białe ściany. Zawsze kiedy było mi smutno przychodziła do mnie do pokoju i zaczynała rysować po ścianie, a kiedy mama płakała (jako dziecko nie wiedziałam czemu) brałam ją za rękę i rysowałam z nią.  Pod oknem mojego małego królestwa stało śliczne jasno niebieskie łóżko, nie miałam tam szafy tylko małą komodę, która zawsze mi wystarczała. Czułam się szczęśliwa, zawsze byłam blisko z mamą mimo że ona pracowała bardzo dużo żeby związać koniec z końcem i żeby mi nigdy niczego nie brakowało.
Moja mama była dla mnie jedyną osobą na której mogę polegać. Niestety nie miałam taty, mama opowiadała, że rozstali się, ponieważ po prostu do siebie nie pasowali, a on wyjechał kiedy miałam roczek do Norwegii (tuż po ich rozstaniu). Podobno tata przysyłał jej pieniądze ale nie wiem czemu mamie było aż tak trudno. 

***

Pamiętam wszystkie świąteczne wieczory, które spędziłam z mamą

Co roku było prawie tak samo najpierw jeździłyśmy do babci, ale nie lubiłyśmy tego, babcia zawsze na nas krzyczała, albo że jesteśmy za wcześnie, albo że się spóźniłyśmy. Okropnie mnie to denerwowało bo moja ciocia zawsze spóźniała się godzinę i co roku przychodziła z innym facetem, a babcia nigdy nie zwracała jej uwagi wręc przeciwnie była zachwycona każdym jej chłopakiem. Ciocia za to zawsze ubliżała mamie codo tego że ona nie ma nikogo. W jedne święta tak mnie zdenerwowały że wygarnęłam im wszystko :

 Zaczęłam krzyczeć na babcię że jest okropna, że nigdy nam nie pomaga, że mama ma już dość święta są najwspanialszym okresem w roku a ona z ciotką go niszczą- nigdy wcześniej nie czułam w sobie takiej złości i agresji a miałam tylko 8 lat. 

- Ty mały  smarkaczu jak tak możesz. Twoja matka nigdy nie umiała sobie poradzić. Mówiłam jej żeby cię oddała ale nie bo cię kocha. Ha widać jak cię kocha skoro tak cię wychowała, on nawet męża nie potrafiła przy sobie przytrzymać nie udolne dziecko. Spójrz na ciocię to z takiej osoby powinnaś brać przykład a nie z tej niedorajdy - babcia ( jeżeli tak ją w ogóle można nazwać) mówiła to patrząc mi się w oczy z tym swoim pazernym uśmiechem.

A JA ? Ja płakałam jak niemowlę które ma kolkę, jak dziecko na pogrzebie mamy albo taty. Wybiegłam z mieszkania babci bez kurtki, bez kozaków, czapki, szalika. Wyleciałam na dwór w letniej sukieneczce, nie za długiej z krótkim rękawkiem. Na nóżkach miałam cieniutkie białe rajstopki i balerinki. po twarzy lały mi się łzy, które powoli zamarzały.

Nagle ni stąd ni zowąd pojawiła się nade mną osoba (kobieta). Miała piękne brązowe włosy spięte w warkocza i takie ciepłe oczy, takie inne, takie po których było widać że wiele przeszły lecz mimo to była  tak szczęśliwa, w dodatku ten szczery uśmiech. Dama w pięknym śnieżno białym płaszczu wyglądała jak królowa śniegu, ale taka dobra, a nie ta zła. Nachyliła się nade mną otuliła mnie kocem i powiedziała, że mam się nie martwić, że wracamy do domu tam nic mi nie grozi, bo ona zawsze będzie przy mnie, zawsze będzie mnie kochać. Po tych słowach dotarło do mnie że to ona jedyna osoba na świecie, która mnie kocha, jako jedyna jest przymnie, czyli mama. Kazała mi wsiąść do auta poszła po rzeczy do góry (kilka prezentów ) pożegnała się i przyszła do mnie.